This short story was written as an entry for an online Christmas story competition in November 2006. It didn’t receive enough votes to go through to the finals.
“We zijn hier allen bijeengekomen om afscheid te nemen van Mannes Eik. We kenden Mannes als een innemende man met een warm hart. Zijn filantropische instelling heeft velen van de armoede gered en de voornemens om een stichting ter ere van zijn goede werk op te richten zouden hem zeker deugd doen.” De kerkleider knikt gemoedelijk naar twee verzorgd uitziende heren op de voorste bank.
Tanne staart met rechte rug uitdrukkingloos voor zich uit. Al haar emoties stopt ze in het samenpersen van de Bijbel in haar handen. Ze weet niet wat ze voelen moet. Vijfenveertig jaar heeft ze zichzelf weggecijferd, was ze een schim van zichzelf en nu, in de herfst van haar leven, was er niemand meer die haar vertelde wat ze zeggen moest, denken moest. Ze was helemaal op zichzelf aangewezen en ze kon er nog niet goed mee omgaan.
Net achttien was Tanne, toen ze Mannes ontmoette. Ze was diep onder de indruk geweest van zijn donkere krullen en brede glimlach. Wat haar echter weke knieën bezorgde, was dat hij alles leek te weten. Hij studeerde tandheelkunde en had grootse plannen. Ze vond het heerlijk om ’s avonds in zijn studentenkamer te zitten. Onder het genot van een glas wijn te luisteren naar zijn prachtige verhalen. Hij zei altijd dat hij haar een verademing vond ten opzichte van andere meisjes die altijd de discussie met hem wilden aangaan. Dit gaf haar een warm, gekoesterd gevoel. Ze besloot deze man altijd het voortouw te geven en hem de zorg en steun te bieden die een man van zijn kaliber nodig had.
Na drie maanden brandende liefde werd Tanne ten huwelijk gevraagd. Ze kon haar geluk niet op.
Tot haar grote verdriet kon ze zijn grootste wens niet in vervulling laten gaan. Ze besefte heel goed dat deze teleurstelling hem in de armen van andere vrouwen dreef. Vrouwen die wél gezegend waren de vrucht des leven te dragen. Ze merkte in de loop der jaren dat zijn houding ten opzichte van haar veranderde. Hij snauwde haar af, hij behandelde haar neerbuigend en maakte vernederende grapjes ten koste van haar tegen zijn vrienden. Maar ze was zijn vrouw. Zat hij met jongensachtige charme op zijn praatstoel, dan voelde ze dat ze van hem hield. Dat gaf haar kracht. Zelfs al waren de tijden waarin hij zijn verhalen aan háár vertelde, lang vervlogen.
“Beloftes maak je voor het leven.”
Zijn woorden, niet de hare. Toch durfde hij een paar dagen geleden zijn huwelijksbelofte aan haar te verbreken. ‘s Ochtends trof ze een cadeau onder de sobere kerstboom aan.
Diep geraakt raapte ze het pakketje op en maakte het glimlachend, met trillende vingers van opwinding, open. Zijn attentheid was immers een lang vervlogen gebaar. Haar glimlach vervaagde en maakte plaats voor koude shock toen ze zich realiseerde wat het document in haar handen inhield.
Als in trance beklom ze de trap naar de slaapkamer. Het verbaasde haar hoe snel de gordijnen vlam vatten nadat ze de brandende kaarsen op de vensterbank had geplaatst. Even keek ze toe hoe het vuur zich verspreidde als een hongerig monster. Maar ze moest vaart maken.
Teder kuste ze nog eenmaal het voorhoofd van haar slapende man. Het cadeau gaf ze aan hem terug. “Je verdient geen scheiding,” fluisterde ze teder. Met rechte rug liet ze haar liefde achter. Ze had haar afscheid genomen.
